ఆదివిష్ణువిఘ్నేశ్వరరావు

భూమ్మీద చాలామంది దురదృష్టవంతులు పుడతారు. వాళ్ళని బాగుచేయడం మానవ సాధ్యం కాదు.” అతని భుజం తట్టి వెళ్ళిపోతూ అన్నారు డాక్టరు భాస్కరం గారు. ఆ మాటలతో అతనికి 

గడిచిపోయిన ఇన్నేళ్ల తన జీవితం ఓసారి కళ్ళముందు కదలాడింది. 

అతనికి తల్లి దండ్రులు ఎలా ఉండేవారో తెలియదు. తల్లి ప్రేమ, ఆదరణ, తండ్రి వాత్సల్యం ఎలా ఉంటాయో అసలు తెలియదు. అందుకే అతనికి జీవితంలో ఏనాడూ నవ్వడం తెలియదు. అతనికో అన్నయ్య ఉన్నాడు. కానీ నవ్వే అవకాశం ఆ అన్నయ్య ఎప్పుడూ ఇవ్వలేదు. వదిన ఉంది…కానీ ఆమె అమ్మ కాలేదు. అయితే లోకం ముందు అన్నయ్య, వదినలు చాలా మంచి వాళ్ళుగా గుర్తింపు తెచ్చుకున్నారు. వాళ్లిద్దరూ లోకాన్ని బాగా మాయ చేయగలరు. అతనికి బాగా గుర్తు….అక్కయ్య కూడా అన్నయ్య దగ్గిరే హీనాతి హీనంగా పెరిగింది. అక్కయ్య తరవాత నలుగురు పుట్టి పోయాకా, తను పుట్టేడుట. తనుపుట్టి, తల్లిదండ్రులను పొట్టన పెట్టుకున్నాడని అన్నయ్యకి కోపం. మరి అక్కయ్య ఏం చేసింది? ఓరోజు అక్కయ్య తను ప్రేమించిన మనిషిని పెళ్లి చేసుకుంటానని ధైర్యంగా అన్నయ్యతో చెప్పింది. అన్నయ్య ఆమెను మెడపట్టి బయటకి గెంటి తలుపులు మూసేశాడు.తను ఏడుస్తూంటే, తన నోరూ మూసేసేడు. ఇప్పటికీ తన నోరు మూసుకునే ఉంటుంది. 

అక్కయ్య ఆ నరకం నుంచి వెళ్ళిపోయాకా అతని నెత్తిమీద బాధ్యతల బరువు రెండింతలయింది. ఇంటెడు చాకిరీ అతనే. అతని వదినకి అస్తమానూ ఏదోఒక ‘సుస్తీ’! అందువల్ల ఇంటిపని, వంటపనీ మొత్తం అతనే చెయ్యాలి. ఇంచమించుగా నెలకి ఇరవై రోజులు అలా ఉంటూంటే, అతనికి స్కూలుకి వెళ్లడమే గగనమై పోయేది.రాగానే మళ్లీ పనులూ, ఆజ్ఞలూ…., చేసిన పని బాగోలేదని తిట్లూ, చివాట్లూను. ఎలా అయినా చదివి పైకి రావాలని అతని తపన. కానీ పరిస్థితులు అనుకూలించక , చదువు సాగక ఆ ఏడాది పరీక్ష పోయింది. అదే వంకతో అతన్ని అన్నయ్య చదువు మాన్పించేసేడు. వదినా అన్నయ్యలు అతన్ని పనికిరాని చవట అని తిట్టిపోశారు.కానీ చదువుకోవాలనే కోరిక అతనిలో చావలేదు. అందుకే మళ్ళీ స్కూల్ తెరిచే ముందురోజు అతను ” అన్నయ్యా! నన్ను చదివించు” అని అడిగేడు. ఆ మాటకి అన్నయ్య ఉగ్రుడయ్యాడు. ఇంతలో వెంటనే అందుకుని, ” ఇలా ఏటా పరీక్ష తప్పుతూంటే నిన్ను పోషించేందుకు మా దగ్గర బంగారు గనుల్లేవు. ఈ ఇంటి ఆడపడుచు చేసిన నిర్వాకం చాలదన్నట్టు మళ్ళీ నువ్వొకడివి మాకు దాపురించావు.” అంది అతని వదిన. 

ఆ మాటలకి అతనికి ఉక్రోషం వచ్చి, ” నేనెందువల్ల తప్పేను?, ఈ ఇంట్లో చాకిరీ చేయడంవల్లా, మీకు నౌకరునవ్వడంవల్లాను.” అన్నాడు. ఆ మాటలకి అన్నయ్య అతన్ని కొట్టేడు. అంతంత మాటలన్నందుకు వదిన ఏడ్చింది. ఆనాటినుంచి అతను మరింత హీనంగా బతకవలసి వచ్చింది. రాత్రిపూట రిక్షా లాగి, పగలు చదువుకుందామనుకున్నాడు. ముష్టెత్తి బతుకుదామనుకున్నాడు. కానీ ఏమీ చేయలేకపోయాడు. ఇలా ఉండగా ఏం జరిగిందో ఏమో,…ఒకరోజు హైదరాబాదులో ఉన్న అతని మామయ్య దగ్గరనుంచి అన్నయ్యకి ఓ ఉత్తరం వచ్చింది. ఆయన అక్కడ మంచి స్థితిలో ఉన్నాడు. ఆ సిటీలో ఇతనికి ఓ ఉద్యోగం చూపిస్తాననీ, వెంటనే పంపించేయమని ఆ ఉత్తరంలోని సారాంశం. అతను తన కష్టాలు గట్టెక్కాయనుకున్నాడు. అతనికి రంగురంగుల కలలు మొదలయ్యాయి. అతను తెల్ల చొక్కా, ప్యాంటు వేసుకున్నటు, తలకి వాసన నూనె రాసుకున్నట్టు….. అలాగే ఉద్యోగం వచ్చిన తరువాత అక్కయ్యని వెతికి పట్టుకొని ” నేనున్నాను అక్కయ్యా!నీకు తోడు. అప్పుడు నా చిన్నతనంలో, నా అసమర్ధత వల్ల నువ్వెళ్ళిపోయావు ఇప్పుడు మామయ్య దయవల్ల ఉద్యోగం సంపాదించాను. నిన్ను నేను చూసుకుంటాను.”…ఇలా సాగుతున్నాయి అతని ఆలోచనలు.

అన్నయ్య ,వదినా అతన్ని వదిలించుకున్నారు. అతను హైదరాబాదు చేరేడు.ఇంద్రభవనం లాంటి అతని మావయ్య ఇంట్లో అడుగు పెడుతుండగా అతనికి భయం వేసింది — అక్కడ ఎలా మసులుకోవాలా అని! మావయ్య అతనితో చనువుగానే మాట్లాడేడు. అత్తయ్య మాత్రం ముభావంగా ఉంది. మావయ్య పిల్లలు… డాక్టరుచదువు పూర్తిచేసిన వేణు బావ, కాలేజీలో చదువుతున్న సుగుణ ఇతనితో బాగానే ఉన్నారు. 

మొత్తానికి ఆ ఇంట్లో అతనికి అందరూ అలవాటై సంతోషంగానే ఉంది. అతను హైదరాబాదు వచ్చి రెండు నెలలు గడిచిపోయాయి. మావయ్య ఎప్పుడూ ఏదో పని ఒత్తిడితో ఉండేవాడు. ఎదుటపడి ఆయన్ని ఉద్యోగం అడగాలంటే అతనికి భయం వేసేది. 

ఒకరోజు, ” నువ్వు కాఫీ బ్రహ్మాండంగా చేస్తావు.” అన్నాడు అతనితో వేణుబావ. అతనికి సిగ్గేసింది. ” అవునూ…మొన్న నువ్వు చేసిన వంకాయకూర లవ్లీగా ఉంది. మా అమ్మ కూడా అలా వండదనుకో! ఈ వంటా వార్పూ నేర్చుకోవడానికి ఎన్నాళ్ళు పట్టిందేమిటీ?” అంటూ వేణుబావ అడిగేడు. 

“అన్నయ్య వాళ్ళింట్లో నేనే వంటచేసేవాడిని. అయితే వాళ్లెప్పుడూ నన్ను మెచ్చుకోలేదు.” అన్నాడతను. 

“వాళ్ల మొహం… వాళ్లకేం తెలుసు రుచి..” అన్నాడు వేణు. అదే మంచి సమయమని అతను వేణూతో, “బావా! మావయ్య నాకు ఇంకా ఉద్యోగం వేయించలేదు. నేనే మాట్లాడదామనుకుంటే నాకు భయంగా ఉంది. నువ్వు కాస్త ఆయన చెవిలో వెయ్యి బావా!” అన్నాడు. వేణు పకపకా నవ్వి, ” భయమేమిట్రా…ఆయనేం పులి కాదుగా, నిన్ను మింగేయడానికి! సరేలే..నేనే అడుగుతాను.” అని వెళ్లిపోయాడు. 

అతను ఆనందంగా వంటగదివేపు వెళ్లబోతుంటే, సుగుణ గదిలోంచి నవ్వులూ, మాటలూ వినిపించాయి. అతన్ని చూసి, సుగుణ లోపలికి రమ్మని పిలిచింది. లోపల ఆమె స్నేహితురాళ్ళు ఇద్దరున్నారు. 

అతను బెరుగ్గా నించున్నాడు. ” ఈయనే మా నలమహారాజు. ఇప్పుడు మీరు మెచ్చుకుంటున్న కాఫీ చేసింది వీరే. వీరు మా బావగారు. వీళ్ళిద్దరూ నా ఫ్రెండ్స్ బావా!” అంది సుగుణ. ఫ్రెండ్స్ నవ్వేరు. అతను బయటకి వచ్చేశాడు.

మరునాడు వేణు పుట్టినరోజు. ఇంట్లో పార్టీ ఇస్తున్నారు. ఇతనికి ఇక చేతినిండా పనే.పార్టీకి ఆడా, మగా చాలామంది వచ్చారు. జిగేల్ మనే లైట్ల వెలుగులో, అతిథులకి అతను చేసిన పదార్ధాలు వడ్డిస్తూ అటూ ఇటూ తిరుగుతుంటే, అతనికి ఏదో హాయిగా ఉంది. ఆ సందట్లో ఒక పెద్దాయన అతన్ని చూసి, వేణుతో ” అవునోయ్ వేణూ! మీ నాయరు ఏమయ్యాడేమిటీ? ఇతనెవర్నో పెట్టుకున్నారు.” అన్నాడు. 

” వాడు, అలిగి వాళ్ళూరు వెళ్ళిపోయాడు. ఇతన్ని మా ఊర్నించి పట్టుకొచ్చేం.” అన్నాడు వేణు బావ. “అయితేనేంలే….నాయర్ని మించిపోయాడు.” అన్నాడాయన.ఆ పెద్దాయన మెచ్చుకోలుకి అతనికి సంతోషం కలగలేదు కానీ వేణు అలా మాట్లాడ్డంతో అతను నొచ్చుకున్నాడు. అయితే తనీ ఊరొచ్చింది వీళ్ళింట్లో వంటమనిషిగా కుదరడానికా? అదా మావయ్య చూపించే ఉద్యోగం? ఆ ఆలోచనలతో అతను ఓ మూలగా నిలబడి కళ్ళు ఒత్తుకుంటున్నాడు. ఇంతలో అతని భుజంమీద ఓ చెయ్యి పడింది. తుళ్ళిపడి చూసేడు. వేణుబావ స్నేహితుడు – డాక్టరు భాస్కరం.

భూమ్మీద చాలామంది దురదృష్టవంతులు పుడతారు. వాళ్ళని బాగుచేయడం మానవ సాధ్యం కాదు.” అతని భుజం తట్టి వెళ్ళిపోతూ అన్నారు డాక్టరు భాస్కరం గారు. ఆ మాటలతో అతనికి
గడిచిపోయిన ఇన్నేళ్ల తన జీవితం ఓసారి కళ్ళముందు కదలాడింది.
అతనికి తల్లి దండ్రులు ఎలా ఉండేవారో తెలియదు. తల్లి ప్రేమ, ఆదరణ, తండ్రి వాత్సల్యం ఎలా ఉంటాయో అసలు తెలియదు. అందుకే అతనికి జీవితంలో ఏనాడూ నవ్వడం తెలియదు. అతనికో అన్నయ్య ఉన్నాడు. కానీ నవ్వే అవకాశం ఆ అన్నయ్య ఎప్పుడూ ఇవ్వలేదు. వదిన ఉంది…కానీ ఆమె అమ్మ కాలేదు. అయితే లోకం ముందు అన్నయ్య, వదినలు చాలా మంచి వాళ్ళుగా గుర్తింపు తెచ్చుకున్నారు. వాళ్లిద్దరూ లోకాన్ని బాగా మాయ చేయగలరు. అతనికి బాగా గుర్తు….అక్కయ్య కూడా అన్నయ్య దగ్గిరే హీనాతి హీనంగా పెరిగింది. అక్కయ్య తరవాత నలుగురు పుట్టి పోయాకా, తను పుట్టేడుట. తనుపుట్టి, తల్లిదండ్రులను పొట్టన పెట్టుకున్నాడని అన్నయ్యకి కోపం. మరి అక్కయ్య ఏం చేసింది? ఓరోజు అక్కయ్య తను ప్రేమించిన మనిషిని పెళ్లి చేసుకుంటానని ధైర్యంగా అన్నయ్యతో చెప్పింది. అన్నయ్య ఆమెను మెడపట్టి బయటకి గెంటి తలుపులు మూసేశాడు. తను ఏడుస్తూంటే, తన నోరూ మూసేసేడు. ఇప్పటికీ తన నోరు మూసుకునే ఉంటుంది.
అక్కయ్య ఆ నరకం నుంచి వెళ్ళిపోయాకా అతని నెత్తిమీద బాధ్యతల బరువు రెండింతలయింది. ఇంటెడు చాకిరీ అతనే. అతని వదినకి అస్తమానూ ఏదోఒక ‘సుస్తీ’! అందువల్ల ఇంటిపని, వంటపనీ మొత్తం అతనే చెయ్యాలి. ఇంచమించుగా నెలకి ఇరవై రోజులు అలా ఉంటూంటే, అతనికి స్కూలుకి వెళ్లడమే గగనమై పోయేది. రాగానే మళ్లీ పనులూ, ఆజ్ఞలూ…., చేసిన పని బాగోలేదని తిట్లూ, చివాట్లూను. ఎలా అయినా చదివి పైకి రావాలని అతని తపన. కానీ పరిస్థితులు అనుకూలించక , చదువు సాగక ఆ ఏడాది పరీక్ష పోయింది. అదే వంకతో అతన్ని అన్నయ్య చదువు మాన్పించేసేడు. వదినా అన్నయ్యలు అతన్ని పనికిరాని చవట అని తిట్టిపోశారు. కానీ చదువుకోవాలనే కోరిక అతనిలో చావలేదు. అందుకే మళ్ళీ స్కూల్ తెరిచే ముందురోజు అతను ” అన్నయ్యా! నన్ను చదివించు” అని అడిగేడు. ఆ మాటకి అన్నయ్య ఉగ్రుడయ్యాడు. ఇంతలో వెంటనే అందుకుని, ” ఇలా ఏటా పరీక్ష తప్పుతూంటే నిన్ను పోషించేందుకు మా దగ్గర బంగారు గనుల్లేవు. ఈ ఇంటి ఆడపడుచు చేసిన నిర్వాకం చాలదన్నట్టు మళ్ళీ నువ్వొకడివి మాకు దాపురించావు.” అంది అతని వదిన.
ఆ మాటలకి అతనికి ఉక్రోషం వచ్చి, ” నేనెందువల్ల తప్పేను?, ఈ ఇంట్లో చాకిరీ చేయడంవల్లా, మీకు నౌకరునవ్వడంవల్లాను.” అన్నాడు. ఆ మాటలకి అన్నయ్య అతన్ని కొట్టేడు. అంతంత మాటలన్నందుకు వదిన ఏడ్చింది. ఆనాటినుంచి అతను మరింత హీనంగా బతకవలసి వచ్చింది. రాత్రిపూట రిక్షా లాగి, పగలు చదువుకుందామనుకున్నాడు. ముష్టెత్తి బతుకుదామనుకున్నాడు. కానీ ఏమీ చేయలేకపోయాడు. ఇలా ఉండగా ఏం జరిగిందో ఏమో,…ఒకరోజు హైదరాబాదులో ఉన్న అతని మామయ్య దగ్గరనుంచి అన్నయ్యకి ఓ ఉత్తరం వచ్చింది. ఆయన అక్కడ మంచి స్థితిలో ఉన్నాడు. ఆ సిటీలో ఇతనికి ఓ ఉద్యోగం చూపిస్తాననీ, వెంటనే పంపించేయమని ఆ ఉత్తరంలోని సారాంశం. అతను తన కష్టాలు గట్టెక్కాయనుకున్నాడు. అతనికి రంగురంగుల కలలు మొదలయ్యాయి. అతను తెల్ల చొక్కా, ప్యాంటు వేసుకున్నటు, తలకి వాసన నూనె రాసుకున్నట్టు….. అలాగే ఉద్యోగం వచ్చిన తరువాత అక్కయ్యని వెతికి పట్టుకొని ” నేనున్నాను అక్కయ్యా! నీకు తోడు. అప్పుడు నా చిన్నతనంలో, నా అసమర్ధత వల్ల నువ్వెళ్ళిపోయావు ఇప్పుడు మామయ్య దయవల్ల ఉద్యోగం సంపాదించాను. నిన్ను నేను చూసుకుంటాను.”…ఇలా సాగుతున్నాయి అతని ఆలోచనలు.
అన్నయ్య ,వదినా అతన్ని వదిలించుకున్నారు. అతను హైదరాబాదు చేరేడు. ఇంద్రభవనం లాంటి అతని మావయ్య ఇంట్లో అడుగు పెడుతుండగా అతనికి భయం వేసింది — అక్కడ ఎలా మసులుకోవాలా అని! మావయ్య అతనితో చనువుగానే మాట్లాడేడు. అత్తయ్య మాత్రం ముభావంగా ఉంది. మావయ్య పిల్లలు… డాక్టరుచదువు పూర్తిచేసిన వేణు బావ, కాలేజీలో చదువుతున్న సుగుణ ఇతనితో బాగానే ఉన్నారు.
మొత్తానికి ఆ ఇంట్లో అతనికి అందరూ అలవాటై సంతోషంగానే ఉంది. అతను హైదరాబాదు వచ్చి రెండు నెలలు గడిచిపోయాయి. మావయ్య ఎప్పుడూ ఏదో పని ఒత్తిడితో ఉండేవాడు. ఎదుటపడి ఆయన్ని ఉద్యోగం అడగాలంటే అతనికి భయం వేసేది.
ఒకరోజు, ” నువ్వు కాఫీ బ్రహ్మాండంగా చేస్తావు.” అన్నాడు అతనితో వేణుబావ. అతనికి సిగ్గేసింది. ” అవునూ…మొన్న నువ్వు చేసిన వంకాయకూర లవ్లీగా ఉంది. మా అమ్మ కూడా అలా వండదనుకో! ఈ వంటా వార్పూ నేర్చుకోవడానికి ఎన్నాళ్ళు పట్టిందేమిటీ?” అంటూ వేణుబావ అడిగేడు.
“అన్నయ్య వాళ్ళింట్లో నేనే వంటచేసేవాడిని. అయితే వాళ్లెప్పుడూ నన్ను మెచ్చుకోలేదు.” అన్నాడతను.
“వాళ్ల మొహం… వాళ్లకేం తెలుసు రుచి..” అన్నాడు వేణు. అదే మంచి సమయమని అతను వేణూతో, “బావా! మావయ్య నాకు ఇంకా ఉద్యోగం వేయించలేదు. నేనే మాట్లాడదామనుకుంటే నాకు భయంగా ఉంది. నువ్వు కాస్త ఆయన చెవిలో వెయ్యి బావా!” అన్నాడు. వేణు పకపకా నవ్వి, ” భయమేమిట్రా…ఆయనేం పులి కాదుగా, నిన్ను మింగేయడానికి! సరేలే..నేనే అడుగుతాను.” అని వెళ్లిపోయాడు.
అతను ఆనందంగా వంటగదివేపు వెళ్లబోతుంటే, సుగుణ గదిలోంచి నవ్వులూ, మాటలూ వినిపించాయి. అతన్ని చూసి, సుగుణ లోపలికి రమ్మని పిలిచింది. లోపల ఆమె స్నేహితురాళ్ళు ఇద్దరున్నారు.
అతను బెరుగ్గా నించున్నాడు. ” ఈయనే మా నలమహారాజు. ఇప్పుడు మీరు మెచ్చుకుంటున్న కాఫీ చేసింది వీరే. వీరు మా బావగారు. వీళ్ళిద్దరూ నా ఫ్రెండ్స్ బావా!” అంది సుగుణ. ఫ్రెండ్స్ నవ్వేరు. అతను బయటకి వచ్చేశాడు.
మరునాడు వేణు పుట్టినరోజు. ఇంట్లో పార్టీ ఇస్తున్నారు. ఇతనికి ఇక చేతినిండా పనే. పార్టీకి ఆడా, మగా చాలామంది వచ్చారు. జిగేల్ మనే లైట్ల వెలుగులో, అతిథులకి అతను చేసిన పదార్ధాలు వడ్డిస్తూ అటూ ఇటూ తిరుగుతుంటే, అతనికి ఏదో హాయిగా ఉంది. ఆ సందట్లో ఒక పెద్దాయన అతన్ని చూసి, వేణుతో ” అవునోయ్ వేణూ! మీ నాయరు ఏమయ్యాడేమిటీ? ఇతనెవర్నో పెట్టుకున్నారు.” అన్నాడు.
” వాడు, అలిగి వాళ్ళూరు వెళ్ళిపోయాడు. ఇతన్ని మా ఊర్నించి పట్టుకొచ్చేం.” అన్నాడు వేణు బావ. “అయితేనేంలే….నాయర్ని మించిపోయాడు.” అన్నాడాయన. ఆ పెద్దాయన మెచ్చుకోలుకి అతనికి సంతోషం కలగలేదు కానీ వేణు అలా మాట్లాడ్డంతో అతను నొచ్చుకున్నాడు. అయితే తనీ ఊరొచ్చింది వీళ్ళింట్లో వంటమనిషిగా కుదరడానికా? అదా మావయ్య చూపించే ఉద్యోగం? ఆ ఆలోచనలతో అతను ఓ మూలగా నిలబడి కళ్ళు ఒత్తుకుంటున్నాడు. ఇంతలో అతని భుజంమీద ఓ చెయ్యి పడింది. తుళ్ళిపడి చూసేడు. వేణుబావ స్నేహితుడు – డాక్టరు భాస్కరం.భూమ్మీద చాలామంది దురదృష్టవంతులు పుడతారు. వాళ్ళని బాగుచేయడం మానవ సాధ్యం కాదు.” అతని భుజం తట్టి వెళ్ళిపోతూ అన్నారు డాక్టరు భాస్కరం గారు. ఆ మాటలతో అతనికి
గడిచిపోయిన ఇన్నేళ్ల తన జీవితం ఓసారి కళ్ళముందు కదలాడింది.
అతనికి తల్లి దండ్రులు ఎలా ఉండేవారో తెలియదు. తల్లి ప్రేమ, ఆదరణ, తండ్రి వాత్సల్యం ఎలా ఉంటాయో అసలు తెలియదు. అందుకే అతనికి జీవితంలో ఏనాడూ నవ్వడం తెలియదు. అతనికో అన్నయ్య ఉన్నాడు. కానీ నవ్వే అవకాశం ఆ అన్నయ్య ఎప్పుడూ ఇవ్వలేదు. వదిన ఉంది…కానీ ఆమె అమ్మ కాలేదు. అయితే లోకం ముందు అన్నయ్య, వదినలు చాలా మంచి వాళ్ళుగా గుర్తింపు తెచ్చుకున్నారు. వాళ్లిద్దరూ లోకాన్ని బాగా మాయ చేయగలరు. అతనికి బాగా గుర్తు….అక్కయ్య కూడా అన్నయ్య దగ్గిరే హీనాతి హీనంగా పెరిగింది. అక్కయ్య తరవాత నలుగురు పుట్టి పోయాకా, తను పుట్టేడుట. తనుపుట్టి, తల్లిదండ్రులను పొట్టన పెట్టుకున్నాడని అన్నయ్యకి కోపం. మరి అక్కయ్య ఏం చేసింది? ఓరోజు అక్కయ్య తను ప్రేమించిన మనిషిని పెళ్లి చేసుకుంటానని ధైర్యంగా అన్నయ్యతో చెప్పింది. అన్నయ్య ఆమెను మెడపట్టి బయటకి గెంటి తలుపులు మూసేశాడు. తను ఏడుస్తూంటే, తన నోరూ మూసేసేడు. ఇప్పటికీ తన నోరు మూసుకునే ఉంటుంది.
అక్కయ్య ఆ నరకం నుంచి వెళ్ళిపోయాకా అతని నెత్తిమీద బాధ్యతల బరువు రెండింతలయింది. ఇంటెడు చాకిరీ అతనే. అతని వదినకి అస్తమానూ ఏదోఒక ‘సుస్తీ’! అందువల్ల ఇంటిపని, వంటపనీ మొత్తం అతనే చెయ్యాలి. ఇంచమించుగా నెలకి ఇరవై రోజులు అలా ఉంటూంటే, అతనికి స్కూలుకి వెళ్లడమే గగనమై పోయేది. రాగానే మళ్లీ పనులూ, ఆజ్ఞలూ…., చేసిన పని బాగోలేదని తిట్లూ, చివాట్లూను. ఎలా అయినా చదివి పైకి రావాలని అతని తపన. కానీ పరిస్థితులు అనుకూలించక , చదువు సాగక ఆ ఏడాది పరీక్ష పోయింది. అదే వంకతో అతన్ని అన్నయ్య చదువు మాన్పించేసేడు. వదినా అన్నయ్యలు అతన్ని పనికిరాని చవట అని తిట్టిపోశారు. కానీ చదువుకోవాలనే కోరిక అతనిలో చావలేదు. అందుకే మళ్ళీ స్కూల్ తెరిచే ముందురోజు అతను ” అన్నయ్యా! నన్ను చదివించు” అని అడిగేడు. ఆ మాటకి అన్నయ్య ఉగ్రుడయ్యాడు. ఇంతలో వెంటనే అందుకుని, ” ఇలా ఏటా పరీక్ష తప్పుతూంటే నిన్ను పోషించేందుకు మా దగ్గర బంగారు గనుల్లేవు. ఈ ఇంటి ఆడపడుచు చేసిన నిర్వాకం చాలదన్నట్టు మళ్ళీ నువ్వొకడివి మాకు దాపురించావు.” అంది అతని వదిన.
ఆ మాటలకి అతనికి ఉక్రోషం వచ్చి, ” నేనెందువల్ల తప్పేను?, ఈ ఇంట్లో చాకిరీ చేయడంవల్లా, మీకు నౌకరునవ్వడంవల్లాను.” అన్నాడు. ఆ మాటలకి అన్నయ్య అతన్ని కొట్టేడు. అంతంత మాటలన్నందుకు వదిన ఏడ్చింది. ఆనాటినుంచి అతను మరింత హీనంగా బతకవలసి వచ్చింది. రాత్రిపూట రిక్షా లాగి, పగలు చదువుకుందామనుకున్నాడు. ముష్టెత్తి బతుకుదామనుకున్నాడు. కానీ ఏమీ చేయలేకపోయాడు. ఇలా ఉండగా ఏం జరిగిందో ఏమో,…ఒకరోజు హైదరాబాదులో ఉన్న అతని మామయ్య దగ్గరనుంచి అన్నయ్యకి ఓ ఉత్తరం వచ్చింది. ఆయన అక్కడ మంచి స్థితిలో ఉన్నాడు. ఆ సిటీలో ఇతనికి ఓ ఉద్యోగం చూపిస్తాననీ, వెంటనే పంపించేయమని ఆ ఉత్తరంలోని సారాంశం. అతను తన కష్టాలు గట్టెక్కాయనుకున్నాడు. అతనికి రంగురంగుల కలలు మొదలయ్యాయి. అతను తెల్ల చొక్కా, ప్యాంటు వేసుకున్నటు, తలకి వాసన నూనె రాసుకున్నట్టు….. అలాగే ఉద్యోగం వచ్చిన తరువాత అక్కయ్యని వెతికి పట్టుకొని ” నేనున్నాను అక్కయ్యా! నీకు తోడు. అప్పుడు నా చిన్నతనంలో, నా అసమర్ధత వల్ల నువ్వెళ్ళిపోయావు ఇప్పుడు మామయ్య దయవల్ల ఉద్యోగం సంపాదించాను. నిన్ను నేను చూసుకుంటాను.”…ఇలా సాగుతున్నాయి అతని ఆలోచనలు.
అన్నయ్య ,వదినా అతన్ని వదిలించుకున్నారు. అతను హైదరాబాదు చేరేడు. ఇంద్రభవనం లాంటి అతని మావయ్య ఇంట్లో అడుగు పెడుతుండగా అతనికి భయం వేసింది — అక్కడ ఎలా మసులుకోవాలా అని! మావయ్య అతనితో చనువుగానే మాట్లాడేడు. అత్తయ్య మాత్రం ముభావంగా ఉంది. మావయ్య పిల్లలు… డాక్టరుచదువు పూర్తిచేసిన వేణు బావ, కాలేజీలో చదువుతున్న సుగుణ ఇతనితో బాగానే ఉన్నారు.
మొత్తానికి ఆ ఇంట్లో అతనికి అందరూ అలవాటై సంతోషంగానే ఉంది. అతను హైదరాబాదు వచ్చి రెండు నెలలు గడిచిపోయాయి. మావయ్య ఎప్పుడూ ఏదో పని ఒత్తిడితో ఉండేవాడు. ఎదుటపడి ఆయన్ని ఉద్యోగం అడగాలంటే అతనికి భయం వేసేది.
ఒకరోజు, ” నువ్వు కాఫీ బ్రహ్మాండంగా చేస్తావు.” అన్నాడు అతనితో వేణుబావ. అతనికి సిగ్గేసింది. ” అవునూ…మొన్న నువ్వు చేసిన వంకాయకూర లవ్లీగా ఉంది. మా అమ్మ కూడా అలా వండదనుకో! ఈ వంటా వార్పూ నేర్చుకోవడానికి ఎన్నాళ్ళు పట్టిందేమిటీ?” అంటూ వేణుబావ అడిగేడు.
“అన్నయ్య వాళ్ళింట్లో నేనే వంటచేసేవాడిని. అయితే వాళ్లెప్పుడూ నన్ను మెచ్చుకోలేదు.” అన్నాడతను.
“వాళ్ల మొహం… వాళ్లకేం తెలుసు రుచి..” అన్నాడు వేణు. అదే మంచి సమయమని అతను వేణూతో, “బావా! మావయ్య నాకు ఇంకా ఉద్యోగం వేయించలేదు. నేనే మాట్లాడదామనుకుంటే నాకు భయంగా ఉంది. నువ్వు కాస్త ఆయన చెవిలో వెయ్యి బావా!” అన్నాడు. వేణు పకపకా నవ్వి, ” భయమేమిట్రా…ఆయనేం పులి కాదుగా, నిన్ను మింగేయడానికి! సరేలే..నేనే అడుగుతాను.” అని వెళ్లిపోయాడు.
అతను ఆనందంగా వంటగదివేపు వెళ్లబోతుంటే, సుగుణ గదిలోంచి నవ్వులూ, మాటలూ వినిపించాయి. అతన్ని చూసి, సుగుణ లోపలికి రమ్మని పిలిచింది. లోపల ఆమె స్నేహితురాళ్ళు ఇద్దరున్నారు.
అతను బెరుగ్గా నించున్నాడు. ” ఈయనే మా నలమహారాజు. ఇప్పుడు మీరు మెచ్చుకుంటున్న కాఫీ చేసింది వీరే. వీరు మా బావగారు. వీళ్ళిద్దరూ నా ఫ్రెండ్స్ బావా!” అంది సుగుణ. ఫ్రెండ్స్ నవ్వేరు. అతను బయటకి వచ్చేశాడు.
మరునాడు వేణు పుట్టినరోజు. ఇంట్లో పార్టీ ఇస్తున్నారు. ఇతనికి ఇక చేతినిండా పనే. పార్టీకి ఆడా, మగా చాలామంది వచ్చారు. జిగేల్ మనే లైట్ల వెలుగులో, అతిథులకి అతను చేసిన పదార్ధాలు వడ్డిస్తూ అటూ ఇటూ తిరుగుతుంటే, అతనికి ఏదో హాయిగా ఉంది. ఆ సందట్లో ఒక పెద్దాయన అతన్ని చూసి, వేణుతో ” అవునోయ్ వేణూ! మీ నాయరు ఏమయ్యాడేమిటీ? ఇతనెవర్నో పెట్టుకున్నారు.” అన్నాడు.
” వాడు, అలిగి వాళ్ళూరు వెళ్ళిపోయాడు. ఇతన్ని మా ఊర్నించి పట్టుకొచ్చేం.” అన్నాడు వేణు బావ. “అయితేనేంలే….నాయర్ని మించిపోయాడు.” అన్నాడాయన. ఆ పెద్దాయన మెచ్చుకోలుకి అతనికి సంతోషం కలగలేదు కానీ వేణు అలా మాట్లాడ్డంతో అతను నొచ్చుకున్నాడు. అయితే తనీ ఊరొచ్చింది వీళ్ళింట్లో వంటమనిషిగా కుదరడానికా? అదా మావయ్య చూపించే ఉద్యోగం? ఆ ఆలోచనలతో అతను ఓ మూలగా నిలబడి కళ్ళు ఒత్తుకుంటున్నాడు. ఇంతలో అతని భుజంమీద ఓ చెయ్యి పడింది. తుళ్ళిపడి చూసేడు. వేణుబావ స్నేహితుడు – డాక్టరు భాస్కరం.

———–