జలంధరా చంద్రమోహన్

రచయిత్రి ఆత్మహత్య –జలంధర చంద్రమోహన్‌

“అన్నీ బావుంటే అందరూ ఉంటారు. కానీ మనకేం కావాలో ఎవరికీ అక్కర్లేదు. ఎంతసేపూ వాళ్ళ లెక్కల ప్రకారం మనం ఉండాలనుకుంటారు. ఆ రకంగా మనని వాళ్ళ చట్రాల్లో బిగించి సుఖపెడదామనుకుంటారు. మనం దొరక్క తప్పించుకుంటే ఎదురు తిరిగామని ఏడుస్తారు”….

మనుష్యులందరినీ తమలోకి తొంగిచూసుకొమ్మని చెప్పే వాక్యాలు ఇవి. జలంధర గారి “రచయిత్రి ఆత్మహత్య” లో ఇలాంటి వాక్యాలెన్నో ఆలోచింపజేస్తాయి. ఈ ప్రపంచన్ని అర్ధాంతరంగా కొందరు వదిలి వెళ్ళిపోతున్నప్పుడు ఆ అకాల నిష్రమణ వెనుక కారణాలను నిజాయితీతో వెతికే ప్రయత్నం మనం చేయం. మనకి తెలుసు ఆ కారణాలను అన్వేషిస్తే మనలను మనం మరో రూపంలో చూసుకోవలసి వస్తుందని మనకు భయం. మన ఉనికిని, మన ఆలోచనను, మన అంతరంగాన్ని మనమే విశ్లేషించుకుని చూసుకోవలసి వస్తే ఈ సమాజంలో బాధ తెలీయకుండా జీవించడానికి, భౌతిక సుఖాలవైపు ప్రయాణించడానికి మనం ఎన్ని సార్లు, ఎన్ని చోట్ల రాజీపడుతున్నామో ఒప్పుకోవలసి వస్తుంది. అది భరించలేం. అందుకే మనం చనిపోయిన వ్యక్తి మరణం అతని చేతకానితనం అని, పిరికితనం అని చెప్పి మనల్ని మనం కాపాడుకుంటాం. ఆ అవకాశం ఇవ్వకుండా మనలను ఒకసారి మన మనసులలోకి తొంగి చూసుకొమ్మని ఉమ పాత్ర ద్వారా ఈ నవలలో చెప్తారు జలంధర గారు.

గొప్పింటిలో పుట్టి జీవితంలో డబ్బు, దానితో కొనగల అన్నీ సౌకర్యాలు ఉన్నా కూడా అందమైన, స్థితిపరుడైన భర్త ఎన్నో కానుకలతో తనను సంతోషపెడుతున్నా కూడా ఒక పాతిక సంవత్సరాల అమ్మాయి భర్త దగ్గరకి వెళూతూ ట్రైన్ లో ఆత్మహత్య చేసుకుంటుంది. ఆమే ఈ నవలలో రచయిత్రి ఉమ. ఉమ మేనమామ శంకరం ఆమె మరణం వెనుక రహస్యాన్ని కనుక్కోవాలనుకుంటాడు. ఉమ మరణం ఆమె తల్లి తండ్రులను కూడా లాభనష్టాల ఆలోచనలో మాత్రమే ఉంచితే, అ ఇంట్లో పనివానిగా గడుపుతున్న లక్షణ్ మాత్రమే ఉమ లోని మరో మనిషిని చూసానని ఆమె ఒక దేవతని ఈ మనుష్యుల మధ్య బ్రతకలేక మరణించిందని చెబుతాడు. లక్షణ్ కీ ఉమకీ మధ్య ఏదైనా ప్రేమ వ్యవహారం నడిచిందేమో అనుకున్నా అది సాద్యపడదని తెలుసుకుంటారు శంకరం గారు. అప్పుడు విరించి అనే ఒక పత్రికలో పని చేసే వ్యక్తికి ఉమ రాసిన ఆఖరి ఉత్తరం చేరుతుంది. ఆ ఉత్తరం ఉమ లాంటి ఎందరో స్త్రీల వేదనను పరిచయం చేస్తుంది.

తన భావుక ప్రపంచానికి, తాను జీవిస్తున్న ప్రపంచానికి మధ్య చాలా తేడా ఉందని, డబ్బు తప్ప ఏ మాత్రం సున్నిత భావాలు లేని భర్త పొజెసివ్నెస్ ని భరించలేని స్థితిలో తాను ఉన్నానని, మిధ్యా ప్రపంచికత కోసరం ఆత్మను తాకట్టు పెట్టుకుని జీవచ్చవంలా బ్రతకలేక వెళ్ళిపోతున్నానని ఆ ఉత్తరం లో ఉమ రాస్తుంది. “సౌకుమార్యం, సౌందర్యం, భావుకత ఇవన్నీ ఆడపిల్లల్లో ఎంత ఉండాలో అంతే ఉండాలి” కాని తనలోని భావుకత స్థాయి ఈ ప్రపచంలోని మెటీరియలిజానికి తట్టుకోలేదని తన భర్త ఇంటికి అలంకారంగా, అతని సుఖానికి శయ్యగా, అతని అలంకారానికి హరిచందనగా, అతని అనుభవాల గదిలో అగరు వత్తిగా బతకలేక వెళ్ళిపోతున్నానని విరించితో చెప్పుకుంటుంది ఉమ. అమ్మా నాన్నలకు కూడా కూతురుగా తప్ప ఉమగా తాను తెలియనని ఆమె అన్నప్పుడు ఎంత మంది జీవితాలలో ఇది వాస్తవ వేదనో అని మనకు అనిపించక మానదు.

ఉమ ఉత్తరం చాలా మంది మానసిక ఒంటరితనం లోని వేదనను వెలికి తెస్తుంది. ఈ ఉత్తరం చదవడం ఒక అనుభవం. ప్రపంచాన్ని మన దృష్టితోనే కాక సున్నితమనస్కుల దృష్టితో చూస్తే అసలు ఈ ప్రపంచం ఇలా ఎందుకు మారిందనే ప్రశ్న మొదలవుతుంది. ఉమ లాంటి కొందరు మనకు గుర్తుకు రాక మానరు. వారిని అర్ధం చేసుకునే స్థాయి మనకు లేక వారిని మనం మన తెలివిలేని తనంతో, తెలివిగా బాధపెట్టిన సన్నివేశాలు కొన్ని గుర్తుకు వచ్చి తీరతాయి.

తాను చిన్నప్పుడు గౌనుల్లో చూసిన ఉమ అసలు మనసు ఇదా అని శంకరం గారు ఆశ్చర్యపోతారు. ఆమె పడిన వేదనకు కలత చెందుతారు. ఉమతో ఆత్మీయ సంబంధం ఏర్పరుచుకున్న రాఘవ, విరించిలను చూసిన తరువాత ఆమెను కుటుంబంలో ఎవ్వరూ అర్ధం చెసుకోలేకపోవడం, ఉమను ఎంత ఒంటరిని చేసాయో అతనికి అర్ధం అవుతుంది. జలంధర గారు ఉమ కథ చెబుతూనే విరించి వదిన సుభద్ర పాత్రను ప్రవేశపెడతారు నవలలో. ఇది రెండొ కథగా వస్తుంది కాని నవల చివరకు వస్తె కాని ఈ పాత్ర ద్వారా రచయిత్రి చూపించాలనుకున్న మరో కోణం అర్ధం కాదు.

సుభద్ర విరించి పెద్ద అన్నకు భార్య. పేదింటి అడబడుచు, భాద్యత గల యిల్లాలు. ధనవంతుల ఇంటి కోడలిగా వచ్చి ఐశ్వర్యం మాటున అహంకారాన్ని ప్రత్యక్షంగా చూసి అనుభవిస్తున్న స్త్రీ. ఆమె పెద్ద మరిది రఘు ఆమెను ఆరాధిస్తాడు. మేనత్త ఇంట పెరిగిన రఘు ఈ ఇంటి వ్యక్తులలోకి భిన్నంగా ఉంటాడు. వితంతువు అయిన రఘు మేనత్త భర్త చనిపోయిన తరువాత మతి చలించిన తన పిచ్చి బావగారి ని చూసుకుంటూ ఉండేది. వారిద్దరి మధ్య ఉన్న బంధాన్ని గురించి లోకం ఎన్ని మాటలన్నా ఆమె లక్ష్యపెట్టేది కాదు. ఆ పిచ్చి బావగారు ఒక రోజు ఆమె చెతిలోనే మరణిస్తె ఆ బాధతో ఆమె ఇల్లు అమ్మేసి, పొలం రఘు పేరున రాసి ఎక్కడికో వెళ్ళిపోతుంది. నిస్వార్ధమైన నిష్కలంకమైన ప్రేమ మధ్య పెరిగిన రఘు మేనత్త లేకపోవడంతో మళ్ళీ తల్లి దగ్గరకు వస్తాడు. ఆ ఇంట్లో వదిన పడుతున్న కష్టాలు చూస్తాడు. ఆమెను అభిమానిస్తాడు. సుభద్ర తనపై రఘుకున్న అభిమానం, ప్రేమను చూసి భయపడుతుంది. రఘు ఆమెను ప్రేమిస్తాడు. ఆమెను అపురూపంగా చూసుకుంటూ ఉంటాడు. వీరిద్దరి మధ్య ఏదో ఉందని సుభద్ర ఆడపడుచే పుకారు పుట్టిస్తుంది. దానికి అత్తగారు తోడవుతుంది. సుభద్ర భర్త భార్య ను దూరం పెట్టి పనిమనిషితో సరసం మొదలెడతాడు. తాను ఎందుకు శిక్ష అనుభవిస్తుందో, తన తప్పేం ఉందో సుభద్ర కు అర్ధం కాదు. రఘు వదిన బాధ చూడలేక ఇల్లు వదిలి వెళ్ళిపోతాడు. డబ్బు సంపాదనలో పడిపోతాడు. తన స్వభావానికి ఏ మాత్రం సరిపోని ఒక అహంకారపు స్త్రీని ఇష్టపడి ఆమెకు భర్త అవుతాడు.

సుభద్ర పై నింద వేసి దాన్ని తమ అవసరాలకు అనుకూలంగా మార్చుకుని ఆమెను జీవచ్చవం లా చేస్తుంది ఆ కుటుంబం. అయినా భర్తకు లొంగిపోయి, ఆ ఇంట్లో వారికి సేవలు చేస్తూ తన ఆలొచనలను, మనసును నిద్రపుచ్చి నిర్వికారంగా జీవిస్తుంటుంది సుభద్ర. ఆమెను విరించి చిన్నప్పటి నుండి చూసి, ఆమె జీవితాన్ని పరిశిలిస్తున్నాడు కాబట్టే ఉమ రాసిన ఉత్తరం అతనికి అర్ధం అవుతుంది. మనసు చంపుకున్న స్త్రీ జీవితం ఎలా ఉంటుందొ అతనికి తన వదినను చుస్తే అర్ధం అవుతుంది. “తనలో జీవిని అంతర్మిఖం చేసుకుని తనకు జీవితేచ్చను చంపేసిన మనుష్యులకు తనువు వంచి నమస్కరింపజేసే ఈ వ్యవస్థలో ఏదో గొప్ప ఔననత్యమన్నా ఉండాలి, పర్వర్టిజం అన్నా ఉండాలి.” సుభద్రను బ్రతికి ఉండగానే శవంలా మార్చిన తమ కుటుంబాన్ని చూసిన తరువాత ఉమ దేనికి భయపడిందో, ఏ జీవితం వద్దనుకుందో విరించికి అర్ధం అవుతుంది. అందుకే ఉమ ఆత్మహత్య ను బాధతోనే అయినా స్వీకరించగలిగాడు అతను.

ఉమ మేనమామ శంకరం, రామేశం అనే స్నేహితునితో ఉమ గురించి చెప్పినప్పుడు రామేశం గారు తన గతం గురించి చెప్తారు. ఒక ఐ.ఏ.ఎస్. ఆఫీసర్ అయిన ఆయన ఈ సమాజంలోని కుళ్ళూ, కుతంత్రాల మధ్య బ్రతకలేక, తన మనసు చంపుకుని జీవించలేక తన ఉద్యోగాన్ని, హోదాను వదిలి ఒక అనామకునిగానే చిన్న పనులు చేసుకుంటూ భార్యతో పాటు జీవిస్తుంటారు. సమాజంతో ఇమడలేక, తన విలువలను చంపుకుని బ్రతకలేక, అలా వచ్చే ధనాన్ని అనుభవించలేక ఆ జీవితం ఒద్దని పేదరికాన్ని కోరుకుంటారు ఆయన.

“ఎంతవరకు నా కుటుంబ స్థాయిని ఆర్ధికపరంగా సంఘంలో పెంచగలమో అనేదాన్నిబట్టి నా మనుష్యులు నాకు ఖరీదు కడుతున్నారు. కాలక్షేపానికి నాలుగు కొటేషన్స్ వాడుకోగలిగినది అయిన సూడొ ఇంటెలెక్చువాలిటి ప్రతిఫలించే సాహిత్యం కావాలి జనానికి తప్ప ఆలోచింపచేసి, తన అస్థిత్వాన్ని జ్ఞానసాగరాల్లో ముంచి తేల్చే ఏ కళా, కావ్యమూ ఎవరికీ అక్కర్లేదు అని బాధపడే ఎడిటర్ రాఘవ కూడా ఒక రకంగా రాజీపడి జీవిస్తున్న రచయితే. తనదైన సాహిత్యపు ప్రపంచాన్ని కలలలో నిర్మించుకుని దానిలో మునిగితేలుతూ వాస్తవాన్ని మనసుకు పట్టనీయకుండా జీవిస్తుంటాడు రాఘవ. అతని కలల ప్రపంచంలో మౌన నేస్తం అతను ఆరాధిస్తున్న ఉమ. ఆమె మరణం, చివరి ఉత్తరంలో తన ప్రేమ ప్రస్తావన వచ్చినప్పుడు భార్య చూసే అనుమానపు దృష్టి ఇవన్నీ మౌనంగా భరించడానికి తన సాహిత్య ప్రపంచంలో మునిగి పోతాడు అతను.

రాఘవ లానే సమాజాన్ని పరిశీలించిన రామేశం గారు తన జీవితానికి ఒక పరిధి నిర్మించుకుని తనలోకి తాను చూసుకుంటూ, ఆధ్యాత్మికంగా ఎదిగే ప్రయత్నంలో మరో మానసిక ప్రపంచాన్ని తానుగా సృష్టించుకుని జీవిస్తున్నారు.. ఉమను పూర్తిగా అర్ధం చేసుకుంది రామేశం గారే. అందుకే మరణం ఆమెకు ప్రశాంతత నివ్వదని, ఆమె మానసిక శాంతికి తామంతా ధ్యానం చేయాలి అని చెబుతారు.

ఉమ కూడా తన ఉత్తరంలో “జీవన పోరాటంలో ధాట్ ను పాడు చేసుకోకండి. నెగిటివ్ థింకింగ్ కు అలవాటు పడకండి అని రాస్తుంది. కాని తనకు మరో దారి లేదని మృత్యువును జీవితానికి మరొక ద్వారంగా అవతలి ఒడ్డుగా, కాటర్ పిల్లర్ స్టేజీ నుంచి మారే సీతాకోక స్థితిలా తీసుకుంటుంది. సుభద్ర జీవిస్తూనే మృతజీవిగా మారిపోతుంది. రాఘవ తన బాధను మౌనంగా సహిస్తూ కాల్పనిక ప్రపంచంలోకి తప్పించుకుంటూ సాహిత్యం చాటున జీవిస్తుంటాడు. రామేశం గారు అన్నిటినీ అందరినీ వదిలి తనలోకి తాను చేరుకునే ఆద్యాత్మికత వైపు ప్రయాణిస్తూ ఉన్నారు. వీళ్లందరూ సమాజంలో పరిస్థితుల మధ్య తమలా తాము బ్రతకలేని నిర్భాగ్యులే. కాని సమాజానికి ఇటువంటి వ్యక్తుల అవసరం ఉంది. ఇలాంటి వారి నిజాయితీ పైనే సమాజం ఆరోగ్యంగా ఎదగే ఆస్కారం ఉంది. కాని వీరంతా ఎవరికి తోచిన మార్గంలో, వారు సమాజం నుండి తమను తాము వేరు చేసుకుంటుంటే వారి దూరం వల్ల పేరుకుంటున్న నిర్వీకారపు నైరాశ్యాం జీవించి ఉన్న వారిని కనపడకుండా ఆక్రమించుకుంటుంటే కూడా అర్ధం కాని అయోమయంలో పడి ఉన్నాం అందరం.

“రచయిత్రి ఆత్మహత్య” నవల ఇలాంటి వ్యక్తులను అర్ధం చెసుకొమ్మని అర్ధిస్తుంది. మనలో రావలసిన మార్పుని, మనలో మరణించిన సున్నితత్వం వీరి నిష్క్రమణానికి కారణం అని అర్ధం చేసుకొమ్మని అర్ధిస్తుంది. ఈ సమాజంతో కలిసి బ్రతకలేని వ్యక్తుల సంఖ్య పెరుగుతుంది. వారిని వారి వారి ప్రపంచాలకు పోగొట్టుకుంటున్న మనం మరింతగా కఠినమైన స్థితిలోకి నెట్టివేయబడుతున్నాం. అది మరెంతో ప్రమాదకరమైన దశ. ఈ ప్రపంచాన్ని ఆనందమయం చేయాలంటే ఈ వ్యక్తుల వేదనను అర్ధం చేసుకోవాలి. వారిని ఆ స్థితికి పురిగొల్పుతున్న మన స్వార్ధాన్ని జయించాలి. మనం మనుష్యులుగా మారాలి. ఉమ, సుభద్ర, రాఘవ, రామేశం గార్లను పోగొట్టుకుంటున్న మనం దురద్రుష్టవంతులమా లేక మనలను వదిలిన వారిది దురద్రుష్టమా అన్నది ప్రస్తుత పరిస్థితులలో అందరం వేసుకోవలసిన ప్రశ్న.” రచయిత్రి ఆత్మహత్య” ఆ ప్రశ్నకు జవాబు కోరుకుంటున్న రచన.

———–